«Garagardoa etxean egitea ez da zaila; dilistak prestatzea bezala da»

Igor Goiburu, garagardogilea.

Argazkilaria: Hernaniko Kronika

Nork bere garagardoa egiten irakasteko saio teorikoa emango du hernaniarrak gaur Eibarren. Elikagaien autogestioaren filosofiarekin bat, gero eta gehiago zabaltzen ari da zaletasuna Euskal Herrian.

Igor Goiburuk (Hernani, Gipuzkoa, 1978) dozenaka litro garagardo egin ditu etxean, beretzat. Norberak edaria egiten irakasteko, saio teorikoa emango du gaur, 19:00etan, Eibarren (Gipuzkoa), Tallarra gaztetxean. Saio irekia eta doakoa da, garagardoaren autogestioan urratsa egin nahi duten denentzat.

Nolatan hasi zinen zeuretzako garagardoa egiten etxean?

Nafarroako Lakabe herrian bizi izan nintzen hiru urtez. Han ogia egiten genuen, baita gazta ere. Bartzelonan ikusi eta handik ekarri nuen ideia: okindegia eta gaztandegia baditugunez, neuk garagardotegia egingo dut! Horrela ikasi nuen, eginez eta eginez; batzuetan gaizki, bestetan erdizka eta, azkenean, ondo. Hasieran zapuzten zara, baina hortik pasatu behar da derrigorrean.

Askotan galdetuko dizute, baina erraza al da garagardoa egitea?

Posible da. Gero norberak ikusi beharko du zenbat denbora duen eta zer erosi nahi duen kanpoan, ogiarekin, marmeladarekin eta jogurtekin gertatzen den bezala. Zaila ez da, baina tenperatura eta denbora hartu behar dituzu kontuan. Sukaldean aritzea bezala da: dilistak ondo edo hobeto egin ditzakezu, baina ez erretzea da garrantzitsuena. Egun batean prestatzen duzu likidoa. Hilabete eta erdira zeurea edan dezakezu, garagardo gaztea nahi baduzu. Denbora gehiago utziz gero, hobeto egiten da etxekoa. San Miguel botila bat lau hilabetez gordetzen baduzu ere, izan ziur ez zaizula hobetuko.

Nola da prozesua?

Lehenbizi, muztioa egin behar da. Horretarako, ura garagarrarekin nahastu behar duzu. Garagar maltatua erabili behar duzu. Niri Belgikako garagarra ekartzen didate, Bartzelonatik, Nafarroan egiten den guztia industriara doalako. Beratzen uzten da nahasketa. Muztioari, gustua, mikaztasuna eta usaina emateko, otsaihen-lorea botatzen zaio. Euskal Herrian asko dago, erreka bazterretan, baina jakin behar da zein mota erabili eta nola. Nahasketa egosi behar duzu lapiko batean. Gero, irakin egin behar du, maltosa azukrea alkohol bihurtzen has dadin, lehenbizi ontzi ireki batean eta gero itxi batean, astebetez.

Ontzi bereziak behar dira?

Lapikoetan egin daiteke, baina iturtxo bat badute, erosoagoa da. Bidoietan ere egin daiteke. Botiletan sartzen duzunean, hor azukre apur bat bota behar da, legamiak botilan gasa eta aparra sor ditzan. Hiru edo bost aste botilan, esan bezala, garagardo gaztea egiteko.

Garagardo industriala baino gozoagoa da?

Bai. Jendea ohituta dago Heineken eta San Miguel txepel horiekin. Hau artisau lana da, naturala. Garagardo industrialei legamia kentzen diete eta pasteurizatu egiten dituzte. Legamia hori elikagai aparta da. Garagardoari kendutakoa piluletan hartzen du jendeak gero. Etxean benetako otsaihen-lorea botatzen dugu, lantegietan horren estraktua baino ez. Baina bitxiena da garagardo botila bateko etiketa irakurtzen baduzu zera jartzen duela: «Badu garagarra». Arroza eta artoa erabiltzen dutela, alegia. Eta artoa, ziur, transgenikoa.

Tabernetakoa edaten duzu gero?

Besteak baditut etxean, baina gaur kontua ez da garagardoa edan nahi dudala, baizik eta etxekoa edan nahi dudala. Eta ez da talibana izatea.