Rafa Berrio, musikaria.
Rafa Berrio (Donostia, 1963) jaioterrian izango da gaur, 1971 azken diskoa aurkezten. Viktoria Eugenia antzokian emanaldia egingo du 20:00etan, bi musikarirekin batera.
Zerk egiten du berezi 1971. urtea?
Nik garai aratzekin, garbiekin erlazionatzen dudan urtea da.
Iraganeko oroitzapenak dira; horietan, alkandora zuriz jantzita eta
eskuko ahurra bedeinkatuta dudala ikusten dut neure burua.
Azken diskoko azalari erreparatuta, zure bizitzaren kontabilitate liburua dela esan al daiteke?
Ez dut sekula horretan pentsatu, baina izan daiteke. Diskoak
abesti existentzial asko ditu, kalkuluaren eta urteen joanaren
balorazioaren zentzu horretan.
Noizean behin izaten dugu zure diskoen berri. Zer egin duzu, eta zer egiten duzu, bi diskoren arteko tartean?
Ez dut ezer egiten. Zurian igarotzen dudan denbora hori da
niretzat baliotsuena. Nik nahi dudanean kaleratzen dut disko bat,
presiorik gabe: nire gutizia da presioa jartzen didan bakarra. Bost
urtetik behin ateratzen dut disko bat, gutxi gorabehera. Ez naiz
musikatik bizi, ez naiz profesionala. Inguruari begiratuz gero, su
gurtzatuen artean dagoen turista bat bezala sentitzen naiz.
Gazteagoa zinenean, Mogollon eta Amor a Traicion taldeen garaian, abestiek ez zuten orain adinako iluntasuna. Adin kontua da, edo zerbait gehiago?
Hitzak ez dira autobiografikoak, bat ere ez. Ez dira egilea eta
pertsonaia nahasi behar, eta kantu askotan dagoen umorea kontuan hartu
beharra dago. Ironiaz beteta daude: lagun arteko txantxa adimentsuak
dira asko, seriotasun osoz adierazten ditudanak. Sinesgabeak izan
daitezke, edo garratzak, baina ez dut uste ilunak direnik.
Bizitza simulazio gisa eta nora eza aipatzen dituzu. Ez al zen hori izan Guy Debord suizidiora eraman zuena?
Situazionalisten nora ez hori ez dut oso ondo ulertzen;
XX. mende erdiko Parisko existentzialistekin identifikatzen naiz
gehiago. Baina suizidiorik, ez. Bizitzaren inguruko larritasuna, bai;
baina habano bat eta koñak kopa batekin eskuan, kafe bateko mahaian
eserita.
Pochen falta igartzen al duzu?
Noski, gure belaunaldiko musikagile onena izan zen, dudarik
gabe. Askeena eta harrigarriena bai, behinik behin. Nire azken diskoa
erakustea gustatuko zitzaidan; mihi gaiztoa zuen Pochek, baina egile
modura beti errespetatu ninduen.
Zergatik erabaki zenuen abestiak orkestratzea?
Diskoaren maketa amaitu nuenean Joserra Senperenari erakutsi
nion, 70ko urteetako estilora orkestratu zezan. Berak bakarrik egin
zezakeen gauza zen. Lan bikaina egin du Joserrak: moldaketetan ibili da,
orkestra txiki bat gidatu du, piano eta akordeoiarekin grabazioak egin
ditu... Talentu handiko musikaria da; gainera, hainbat arlotan lantzen
du hori.
Nolakoa izango da gaurko kontzertua?
Hirukote bat osatuko dugu: nire lagun eta kide Jose Luis
Lanzagortak pianoa joko du; Imanol Solores gazteak biola eta biolina;
eta ni gitarra elektrikoarekin eta klasikoarekin ariko naiz.
Zer asmo dituzu etorkizunera begira?
2011n kontzertuak ematea da etorkizunerako dudan asmoa; zerbait
lasaia, esfortzu handirik eskatzen ez duena. Eta posible bada,
trenean... eta lehenengo klasean.